Schrijf je eigen review
Ga jij binnenkort naar een live-optreden of heb je onlangs nog een waanzinnig goed, memorabel of anderszins bijzonder concert bijgewoond. En wil je dit graag delen met andere muziekliefhebbers? LiveStreamMagazine nodigt je uit om zelf een Review te schrijven. Wij gaan er namelijk vanuit dat onder het muziekminnende publiek vast het nodige verborgen schrijftalent schuil gaat. Daarom nodigen wij jou uit een review te schrijven en deze voor publicatie naar ons op te sturen. Deel jouw bijzondere muzikale ervaring met andere muziekliefhebbers en schrijf een review.
En wie weet wordt jouw schrijftalent wel opgepikt en kan je in de toekomst als recensent van LiveStreamMagazine op pad. Hoe dan ook, ‘klim in de pen’ en deel je bijzondere muzikale ervaring!
Schrijf je eigen Review en stuur deze (liefst met een paar foto’s) voor publicatie op naar LiveStreamMagazine. Zet duidelijk de naam en achternaam (van de auteur ) in de mail met als onderwerp Review. En stuur deze naar info@livestreammagazine.nl
Ingezonden reviews worden uiteraard netjes met naam van de auteur gepubliceerd.
Hieronder een ingezonden Review van Menno Bruijns die aanwezig was bij het concert van The Afghan Whigs in de Melkweg, Amsterdam (10 februari 2015):
Door Menno Bruijns
Vanavond treden ‘mister’ Greg Dulli en ‘zijn’ Afghan Whigs in de Melkweg aan voor een tweede optreden in Nederland rondom het succesvolle come-back album; Do To The Beast. In een volle en verwachtingsvolle Oude Zaal van het Amsterdamse poppodium trapt de band af met het loeistrak gespeelde Parked Outside en meezinger Matamaros. Twee nummers van het meest recente album. Om daarna meteen de 1965 ‘klassieker’ Something Hot in te zetten.
De band speelt vlijmscherp en Dulli is als vanouds grillig en wispelturig; van knipogen naar fans tot een bijna handgemeen met een filmende toeschouwer die volgens hem teveel flashlight gebruikte. Maar Dulli zou Dulli niet zijn als hij dit incident niet in zijn voordeel zou gebruikt. Spuwend en galmend “I’m gonne turn on you, before you turn on me” in oudje Conjure Me en de hel los laten brekend in Debonair uit hij zijn woede en onbegrip en houdt in de tussentijd het gaspedaal vol ingedrukt.
Gentlemen
Daarna is het tijd voor Greg (en de band) om gas terug te nemen en plaats te nemen achter de piano om het publiek even met de ballades It Kills en het cinematische Can Rova op adem te laten komen. Mooi om te zien dat ‘soulman’ Dulli ook in de rustige nummers prima overeind blijft. En dan … de grand final met de elk jaar beter wordende publiekslievelingen John the Baptist (anything for a loverrrrrr) en My Enemy.
De Melkweg is dan al omgetoverd in een bloedhete nachtclub uit de jaren zestig. Het publiek dronken en helemaal om. Dulli keert na een korte pauze terug om het publiek nog een verhaal uit de oude doos te vertellen. Om daarna keihard af te trappen met de van alcohol en drugs doorspekte Whigs-klassieker Fountain and Faifax van het hartverscheurende jaren ‘90 album Gentlemen.
Het publiek schreeuwt uit volle borst de frase ‘let me drink let me tie off’ mee en schenkt er nog maar eentje voor zichzelf in. Daarop sluiten de heerlijk op elkaar ingespeelde The Afghan Whigs af met het mooie Summers Kiss en Faded, beide van het donkere Black Love. Wat een prachtige avond! Dulli en zijn mannen flikken het weer om hun naam en faam als meest ‘ondergewaardeerde’ jaren ‘90 band waar te maken. Deze band is nog lang niet uitgedoofd en Dulli lijkt als zanger alleen maar beter te worden Er rest dan ook nog maar één vraag. Wanneer weer?
Tekst: Menno Bruijns
[contact_form][/contact_form]