Openhartig gesprek met Amerikaanse soulzanger
Op tweede pinksterdag staat soulzanger Lee Fields met zijn geweldige begeleidingsband The Expressions op het podium van Ribs & Blues in Raalte. Op de afsluitende dag van dit grootste gratis festival voor blues(rock) en rootsmuziek is Lee Fields & The Expressions één van de hoofd-acts op de main-stage (een grote overdekte tent) van Ribs & Blues. Na afloop van een vet optreden heb ik backstage een lang en vooral prettig gesprek met Lee Fields over zijn nieuwe album, befaamde recordlabels, soulmuziek, onze – naar blijkt gezamenlijke – held OV Wright, The Black Keys, zijn begeleidingsband The Expressions, housemuziek en meer.
Allereerst wil ik je bedanken voor je muziek en je geweldige optreden. Hoe vond je het zelf? Hoe vond je het om op te treden op het Ribs & Blues festival?
“Thanks. Ik vond het te gek. Ik treed niet alleen graag op voor de mensen, ik benader ieder optreden met het idee dat dit mijn beste optreden tot nu toe moet worden. Ik wil mijzelf met iedere show verbeteren en het beste geven. Met die gedachte stap ik iedere keer weer op het podium. Dit is een bijzonder festival met een gevarieerd aanbod en vriendelijke mensen. Het publiek was ook geweldig. Ik heb er van genoten en vind het fijn op het Ribs & Bluesfestival gespeeld te hebben.”
Is dat met de show van vanmiddag ook gelukt? Jezelf te verbeteren, bedoel ik.
“Dat is verder aan de mensen, aan het publiek om dit te bepalen. Voor mij is het op die manier benaderen van ieder optreden een doel op zich. Ik geef me helemaal. En het is vervolgens aan het publiek om hier over te oordelen. Wat dat betreft ben ik bescheiden. ‘Hij die eerste wil worden, zal de laatste zijn en een dienaar van allen’.”
Toen ik vorig jaar één van je optredens bijwoonde maakten er nog twee vrouwelijke backing-vocalisten deel uit van de band. Zij waren er nu niet bij. Hoe zit dat?
“De twee vrouwelijke vocalisten die je bedoelt touren nu zelf en maken nu platen onder hun eigen naam Lady. Zij maakten eerst deel uit van mijn band. Dat klopt. Maar zij werken nu aan hun eigen carriere. Ze zijn echt goed. Je zou hun plaat eens moeten checken. Ze werken nu zelfs al aan een tweede album die binnenkort uitkomt.”
Brengen zij hun platen uit op hetzelfde label waar jij ook op zit? En heb je een bijdrage geleverd aan hun album?
“Zij zijn ook ondergebracht bij Truth & Soul Records en brengen hun platen ook uit op dit label. Ik heb overigens geen bijdrage geleverd aan het eerste album en ook niet aan hun nieuw nog te verschijnen album.”
“Met Emma Jean wilde ik het beste album tot nu toe maken
Ter ere aan mijn moeder”
Met Emma Jean heb je zojuist een nieuw album uitgebracht. Wat kan je ons hier over vertellen?
“Met Emma Jean wilde ik het beste album tot nu toe maken. Ieder nieuw album benader ik op dezelfde manier als mijn optredens. En ga er helemaal voor om hier het beste album van te maken. Een nieuw album komt pas tot stand als we genoeg nummers hebben die we zelf echt goed vinden. Op het moment dat we genoeg nummers hadden waar we zelf een goed gevoel bij hadden zijn we de studio ingedoken en gaan opnemen. Maar toen het album klaar was hadden we nog geen titel en vroeg Leon Michels aan mij wat mij persoonlijk het diepst raakt en het meest aan mijn hart ligt. Het enige waar ik toen aan kon denken waren mijn ouders.”
Dus Emma Jean is vernoemd naar je moeder?
“Jazeker, dit album is in nagedachtenis van mijn moeder. En ik koos voor mijn moeder omdat zij als eerste overleed. Mijn vader is veel langer bij ons geweest. Toen bij hem kanker werd geconstateerd heeft hij daarna nog een flink aantal jaren geleefd. Maar in het geval van mijn moeder was het allemaal zo plotseling, zo snel. Mijn moeder overleed binnen vijf dagen. Tot dat moment had ik daar nooit over nagedacht en wist absoluut niet wat in zo’n geval te verwachten. En bovendien denk je altijd, dit gebeurt mij niet. Dit gebeurt bij andere mensen. Haar dood heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en diepe sporen nagelaten. Maar ik weet zeker dat ze dit geweldig zou hebben gevonden. Mijn moeder was zelf een gospelzangeres. Met het album te vernoemen naar mijn moeder Emma Jean wil ik haar eren. En echt waar, iedere keer als ik haar naam uitspreek, op het podium of waar dan ook, voel ik haar aanwezigheid. En voel en ervaar ik haar weerklank.”
Hoe zit het met de nummers op Emma Jean? Zijn het allemaal eigen songs?
“Nee, Magnolia is een prachtig nummer van JJ Cale. En Dan Auerbach van The Black Keys heeft Paralyzed geschreven. Hij zingt ook backing-vocalen op In The Woods, een nummer van Leon Russel. Toen ik voor het eerst hoorde dat Dan Auerbach wilde meewerken en een bijdrage wou leveren aan het nieuwe album was ik aangenaam verrast en zo opgetogen dat ik meteen naar de studio wilde rennen. Hij is echt geweldig en een muzikaal genie. Maar het is ook een vriendelijk, sociaal en oprecht mens. Ik ben er zeker van dat zijn succes met The Black Keys en een aantal van zijn andere projecten mede gebaseerd is op zijn persoonlijkheid en oprechtheid.”
Ik ben zelf opgegroeid met soulmuziek via mijn moeder. Zij hield van de authentieke soul. Als kleine jongen al luisterde ik veel naar soulmuziek uitgebracht op labels als Hi Records, Stax en Atlantic. En naar soulartiesten als Otis Redding, Aretha Franklin, Wilson Pickett, Solomon Burke, OV Wright en vele anderen. Naar mijn mening is soulmuziek min of meer in te delen in twee stromingen, namelijk de meer diepe en ruwe soul op labels als Hi Records en Stax. En de meer zoete soul in de hoek van de Motown-sound, het befaamde label van Berry Gordy. Hoe zie jij dit?
“Daar heb je voor een groot deel gelijk in. Stax, Hi Records en nog een aantal labels waren dieper en ruwer. Motown is inderdaad zoeter. Maar ik hou van allebei. Of beter gezegd, ik hou van het beste van allebei.”
“Ik kan rauw en zoet zijn. Maar keer altijd terug naar mijn basis
En dat is de rauwe soul”
Als je het zo benaderd ben ik absoluut meer van de diepe en ruwe soul. En ik denk dat jij ook meer van dit type soul bent. Zeker als ik kijk naar je stemgebruik en het gebruik van blazers in jouw muziek. Op het Motown label wordt veel meer gebruik gemaakt van keyboards en strijkers. Dat is volgens mij ook een aanwijsbaar onderscheid. Bij de diepe en ruwe soul wordt veel meer gebruik gemaakt van blazers. En dat doe jij ook.
“Zoals ik al zei hou ik van het beste van allebei. Dus ik kan het ook beide gebruiken. Ik kan diep en rauw zijn, maar ook zoet. Maar ‘aan het eind van het liedje’ verkeer ik uiteindelijk altijd aan de diepe en rauwe kant. En keer daarmee terug naar mijn basis. Want dat is wat ik ben.”
Ik heb begrepen dat je ooit getoured of opgetreden hebt met mijn favoriete soulzanger en persoonlijke held OV Wright.
“Ja dat was helemaal te gek. Ik mocht een show van OV Wright in North-Carolina openen en zong voordat hij het podium op kwam. Ik denk dat ik toen een jaar of vijftien was. Dus dat moet ergens midden jaren ’60 zijn geweest. En je moet je voorstellen dat OV Wright mijn grote held en idool is. Ik ben dan ook zo dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad hem te ontmoeten en op hetzelfde podium te staan. Hij is echt geweldig. Zoals in Eight Men Four Women bijvoorbeeld. Ken je dat nummer? Dat is een fantastisch nummer van hem. Ik zeg het je, OV is echt mijn idool”
“Ik heb mijn grote soul held en idool OV Wright ontmoet.
Ik waande mij als een kind in een snoepwinkel”
Hoe kwam dit destijds tot stand? En heb je ook gesproken met de in 1980 overleden OV Wright?
“Een gitarist uit mijn band speelde ook in een band die tijdens die show OV Wright begeleidde. Mij werd toen de mogelijkheid geboden voor hem te openen. En dat was echt geweldig.”
Heb je hem ook ontmoet en gesproken?
“Jazeker, ik heb ‘m ook ontmoet en gesproken. En ik kan je vertellen dat ik bloednerveus was. Een ontmoeting en praten met OV Wright, mijn grote idool. Ik keek ontzettend tegen die man op. Ik was als een kind in een snoepwinkel.”
Op wat voor label bracht OV Wright zijn platen eigenlijk uit?
“Dat was op het label Black Beat Records.”
Laten we het eens hebben over je begeleidigngsband The Expressions. Zij zijn echt geweldig. Is dit je vaste begeleidingsband?
“Het zijn inderdaad een stel geweldige en professionele muzikanten. Ik wou deze gasten al zo lang als mijn band. En moest hier uiteindelijk veertien jaar op wachten. Het heeft even geduurd. Maar God zei me dat het goed zou komen. En dat ik uiteindelijk mijn gewilde band zou krijgen. Ik moest alleen mijzelf het geduld opleggen en geloof houden. Geloof heeft mij dan ook gebracht waar ik nu ben. Godzijdank is dit nu mijn band. Met The Expressions treedt ik op en neem ik platen op. En daar ben ik zeer dankbaar voor. Het overtreft zelfs mijn stoutste verwachtingen. Ik kan ’s morgens wakker worden en denken, God, u bent echt heel goed voor mij geweest.”
Wie zijn The Expressions? De meesten zijn nog relatief jong. Het feit dat zij old skool soul spelen zoals zij dit doen verrast mij aangenaam. Het is fijn te weten dat ook deze generatie van authentieke soul houdt en het kan spelen zoals zij doen.
“Leon, Toby and Nick zijn de basisleden van The Expressions. Leon Michels is er vandaag overigens niet bij. Hij moest productiewerk doen in New York. Maar Nick en Toby zijn er wel. Voordat zij The Expressions formeerde zaten ze in een band genaamd The Dap Kings. En daarvoor in de band The Soul Providers. In 2004 richt Leon Michels samen met Jeff Silverman het label en productiehuis Thruth And Soul Records op in Brooklyn. En formeerde toen de huisband The Expressions.”
“Hebben zij ook niet samengewerkt met Amy Whinehouse?
“Een paar leden van The Expressions hebben inderdaad samengewerkt met Amy Whinehouse in een project met Cable One. Leon en Nick hebben daar aan mee gewerkt. En onze trompettist Dave Guy zit nu bij de beroemde Tonight Show van Jimmy Fallon.”
“Als men beweert dat ik eerst meer een funkzanger was, vind ik dat oke.
Maar ik ben wel degelijk een soulzanger”
Er wordt van jou wel gezegd dat je bent begonnen als een funk-artiest en funk-zanger. En werd wel vergeleken met James Brown, vandaar je bijnaam ‘Little JB’. Later ben je meer richting soul gegaan. Hoe zit dat?
“Nou, dat is meer wat de mensen er van maken, of hoe ze je willen labelen. Als de mensen beweren dat ik eerst meer een funkzanger was, vind ik dat oke. Maar ik ben wel degelijk een soulzanger. Dat was ik, ben ik en zal ik altijd zijn.”
Vorig jaar was ik bij een optreden van jou samen met Charles Bradley. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
“Charles is zo’n twee jaar geleden begonnen met touren. En sindsdien wordt hij sterk gepromoot. Hij is ondergebracht bij het label Daptone Records. Vorig jaar heb ik Charles meegenomen op tournee. Ik heb hem ontmoet via zijn platenlabel. Truth & Soul Records werkt nauw samen met Daptone Records. We zijn eigenlijk een grote familie.”
Ik zag dat Charles Bradley en Sharon Jones and The Dap Kings op het komende North Sea Jazz Festival in Rotterdam staan. Heb jij ooit op dit festival gespeeld?
“Ja, twee jaar geleden stond ik op het North Sea Jazz Festival.”
Om eerlijk te zijn had ik nog niet van jou of je muziek gehoord todat ik een geweldige zanger hoorde op een aantal house-tracks van producer Martin Solveig. Zoals Jealousy en I’m A Good Man. Ik weet nog dat ik toen dacht, wat een fantastische zanger met een echt soulgeluid. Wie is dat? Ik ben dit toen meteen gaan checken en kwam tot de ontdekking dat jij de zanger was op deze tracks. Dit is nogal wat anders, housemuziek. Hoe zit dit?
“Man, dat vond ik echt geweldig om te doen. Ik kende zijn naam en muziek wel al. Martin zocht op een gegeven moment contact met mij en vroeg of ik geïnteresseerd was in een samenwerking. Uiteindelijk heb ik Martin ontmoet in Miami. Vervolgens hebben we een aantal tracks opgenomen waaronder Jealousy en I’m A Good Man. Ik vind zelf dat het combineren van muziekstromingen iets moois kan opleveren. En zich zelfs kan overstijgen. Ik sta open voor alles en ben op dat gebied nieuwsgierig. En alert. Onlangs hebben we de mogelijkheid besproken om weer tot een samenwerking te komen.”
Als één van de bandleden naar ons toekomt en aangeeft dat de bus die hun naar een volgend optreden brengt, zo vertrekt moeten we helaas dit boeiende gesprek beëindigen. Maar ik weet zeker dat als we daar de tijd voor hadden gehad, we nog uren door hadden kunnen praten. Helaas moeten we het afronden. Tot slot dank ik Lee Fields nogmaals voor zijn muziek, vriendelijkheid en de geboden mogelijkheid met hem te spreken.
Tekst: Rick Warner || Foto’s: Henk Beenen
Sorry, the comment form is closed at this time.