Patrick Sweany
Amerikaanse artiest ademt bluesrock
Na een geweldig optreden van de Amerikaanse bluesrock artiest Patrick Sweany met zijn band in het muziekcafé van Podium Roepaen spreek ik eerst met een aantal bandleden en daarna met Sweany. Als ik met hem in gesprek raak valt overigens meteen op dat zijn stem niet alleen als ‘schuurpapier’ klinkt als hij zingt maar ook als hij spreekt.
Natuurlijk vraag ik hem allereerst wat hij van het optreden van vanmiddag vond. Sweany: “Wow, het was weer te gek man. We hadden er echt zin in. Ik speel hier altijd graag. Het gebouw heeft ‘iets’. Het heeft een ziel en een bijzondere geschiedenis. En dat voel je op een of andere manier. En daarnaast vind ik het geluid in het muziekcafé fantastisch. Het blijft op een of andere manier wel vreemd om ’s middags op te treden in een muziekcafé. Kijk man, het is buiten nog gewoon licht.”
Weer, zeg je? Hebben jullie hier al eerder gespeeld dan?
“O ja, ik geloof dat dit mijn derde keer is. Daarom, ik ken deze plek. En vind het hier te gek. Voor de jongens van de band is het overigens wel de eerste keer dat ze hier spelen.”
Heb je ook al eens boven in de grote kapel van Podium Roepaen opgetreden?
“Nee, altijd hier, in dit muziekcafé. In deze kleine intieme zaal.”
Ik begrijp dus dat het voor de overige bandleden de eerste keer is. Is dit je vaste band? Of met andere woorden, is dit The Patrick Sweany Band?
“Jazeker, dit is de Patrick Sweany Band. En dat zeg ik met de nodige trots, want het is te gek dat deze gasten in mijn band spelen.”
Hoe is dit tot stand gekomen, deze bezetting?
“Dit is allemaal het afgelopen jaar tot stand gekomen. We hebben elkaar ontmoet in de muziekscene van East-Nashville en dan met name in een club genaamd The 5 Spot. Daar zag ik gitarist Zach Setchfield spelen en dacht meteen ‘wow, die is echt goed, die ik wil ik graag in mijn band hebben’. Ik ben er dan ook trots op dat hij nu in mijn band speelt. Hij is echt fantastisch. Naast zijn gitaarspel en het spelen van solo’s is het heel bijzonder dat hij met het grootste gemak ook keyboard-partijen uit zijn gitaar tovert.”
En hoe zit het met de andere bandleden?
“De muziekscene in Nashville is zo groot en iedere muzikant heeft weer contact met andere muzikanten. Er is sprake van een groot netwerk van muzikanten. Zo tipte Zach mij op drummer Dillon Napier die mij weer in contact bracht met bassist Jason Harris.”
Hoe lang spelen jullie al in deze bezetting?
“Met Zach speel ik nu ongeveer een jaar samen en de andere bandleden zijn er later bij gekomen. Dit is allemaal het afgelopen jaar tot stand gekomen.”
Speelden zij ook mee op je meest recente album?
“Nee, zij speelden niet mee op mijn laatste album. Close To The Floor is opgenomen met sessiemuzikanten via producer Joe McMahan op het Nine Mile Records label. Met deze band ben ik wel aan het touren.”
Over Nashville gesproken, dat is toch wel dé stad en ‘place to be’ op het gebied van countrymuziek. Jij bent van de blues, rock & roll en soul. Waarom ben je naar Nashville verhuisd?
“Ik kom oorspronkelijk uit Ohio, maar woon nu zo’n zeven jaar in Nashville. Nashville is is niet alleen de stad op het gebied van countrymuziek. Het is dé stad op het gebied van muziek. Nashville heeft de beste muziekscene waar heel veel goede muzikanten naar toe trekken. Hier ontmoeten de beste muzikanten elkaar. Hier komen samenwerkingen tot stand. En hier worden tours gepland. Het is een soort episch centrum.”
Je bent begonnen als bluesgitarist en later ben je ook rock & roll en soul gaan spelen. Wat ligt je het meest?
“Ik hou gewoon van goede muziek. Maar ik ben inderdaad begonnen als bluesgitarist. Mijn vader was ook een goede gitarist en via zijn enorme platencollectie kwam ik in aanraking met oude blueshelden als Robert Johnson, Lightning Hopkins en Muddy Waters. Maar later ook met Ray Charles en Solomon Burke. Door het beluisteren van die muziek ontstond mijn voorliefde voor echte oude soul. Mijn helden op dat gebied zijn zangers als Sam Cooke, Bobbie Bland en Solomon Burke.”
Je stem klinkt rauw en hees en je kan ook lekker schreeuwend uithalen. Om die reden wordt je ook wel vergeleken met John Fogerty. Vind je dat oké?
“Ik moet zeggen dat dit niet meteen één van de artiesten en bands is waar ik vroeger veel naar luisterde of mee opgroeide. Maar kom op zeg, de muziek van Creedence Clearwat Revival is absoluut geweldig! Dus ja, ik beschouw dit als een groot compliment.”
Vanmiddag speelde je met Just My Imagination ook nog een nummer van The Rolling Stones.
“O ja, heerlijk. Maar dit nummer is eigenlijk van The Temptations maar is inderdaad bekender in de uitvoering van The Rolling Stones.”
In de toegift hoorde ik even een soort van medley van soul-classics als Cover Me van Percy Sledge, Hold On I’m Coming en I’m A Soul Man van Sam & Dave voorbijkomen. Dit geeft wel aan dat je naast de blues ook wel een soulman bent.
“Absoluut, I love soul man! En zeker ook oude soulhelden als Sam & Dave, Solomon Burke, Sam Cooke, Bobbie Bland en Eddie Hinton. Hij schreef trouwens Cover Me voor Percy Sledge.”
Gisteren speelden jullie nog op de Rhythm & Blues Night in Groningen en afgelopen donderdag in Paradiso. Hoe waren die shows? En wat gaan jullie hierna doen?
“Die optredens waren ook te gek. Amsterdam is natuurlijk fantastisch. Gelukkig hadden we twee dagen vrij om de stad in te gaan. We zijn al een paar maanden op tour. Tot 11 mei hebben we nog een paar optredens in Nederland en daarna gaan we terug naar de Verenigde Staten. Back Home. Back to the Capitol of Music: Nashville, Tennessee.”