‘Mijn Albumreview’

Geslaagde opvolger voelt als lekker zittend zomerjasje

Door: Roeland Heek

Nieuwe cd van Caro Emerald is binnen. Schitterend hoesje en ik heb sinds tijden weer het idee dat ik echt een album in mijn handen heb. Compleet met boekwerkje erbij waar alle teksten in staan. Dan de muziek zelf; Intro is een beetje overbodig. Ik weet niet wat ze hier precies mee wil.

One Day is een heerlijk relaxed nummer met de klassieke stem van Vincent Degiorgio als reporter. Coming Back As A Man heeft subtiel gitaarwerk van Wieger Hoogendorp en dj Kypski achter de tafels. Het hele nummer is dynamisch volmaakt zodat de stem van Caro perfect uitkomt. Er zit een zin in die moet denken aan Just One Dance. Precies dezelfde melodielijn.

Over Tangled Up hoef ik niet veel te zeggen: lekker poppy maar een echt commercieel nummer. Completely doet me denken aan een rokerige gentlemen club waarin mannen – op Chesterfield meubilair – dikke sigaren roken en cognac wegwerken waarin Caro zingt en danst als bijbaantje. Goed weggezet. Geinig drum slot.

Louis Armstrong

Black Valentine is een afwisseling tussen de snelle nummers. In het nummer zitten zoveel samples en bijgeluiden en effecten dat ik benieuwd ben hoe dat live neergezet wordt… Dit zou trouwens een gaaf intro nummer voor James Bond zijn. Pack Up The Louie klinkt als een vernieuwde versie van Hey na na na….weinig vernieuwends dus. Wel een snel zomers nummertje.

De slechte imitatie van Louis Armstrong’s I Belong To You is een van de nummers met een sterke tekst. Wel ‘n te rigoureus einde. Bij ‘The Maestro’ krijg ik een sterk That Man – gevoel. Jammer dat er geen geld uitgegeven is aan een achtergrondkoortje. Er zijn veel registers open getrokken maar Caro heeft haar eigen stem gebruikt als achtergrond. De dj solo is erg irritant en de dj is sowieso overbodig in dit nummer.

Liquid Lunch is ook tekstueel sterk. Een heerlijk zomers nummer met een sterk gypsy gevoel. Lekkere afwisseling. Een uitblinker is Wieger Hoogendorp die hier meerdere instrumenten in heeft gespeeld en dat goed doet en een ongelofelijk lekkere akoestische gitaarsolo weggeeft in gypsy-stijl. Ook benieuwd naar een live-uitvoering van dit nummer.

Dynamisch

Bij Excuse My French dacht ik dat Caro inzette met: ‘don’t know why you play hard to get’ uit Just One Dance. In het nummer Paris wordt Frans gezongen waar dat in Excuse My French beter zou passen. Wel een lekker pianoloopje. Ik zou dit de hele dag kunnen horen. Jammer van de standaard bridge die in bijna elk nummer weer terugkomt.

My 2 Cents is weer een heerlijk nummer met de accenten op de juiste plek dat dynamisch goed in elkaar zit. Ik zie door de trompetsolo een samenwerking met The Cat Empire bij een live-tour wel gebeuren. Afsluiter The Wonderful In You is een kater nummer. Jammer, een cd sluit bij mij het beste af als een nummer echt blijft hangen en dat zijn vaak toch de snellere nummers. Gelukkig komt het nog goed. De verhoging (transponatie) in het refrein is erg sterk. Strak en lekker drumwerk van Stefan Kruger. Toch was My 2 Cents een betere afsluiter geweest. Maar kijk nou! Een Hidden track. Juist! Dit is een afsluiter. Letterlijk een hidden track want hij staat nergens in de boekjes bij de credits.

Boekwerk

Over het algemeen kan ik stellen dat dit een goede opvolger is van Caro’s eerste album. Caro blijft lekker doorgaan en de schrijvers blijven hun werk goed doen. Leuk om weer een echt boekwerk in je handen te hebben met teksten, uitgebreide credits en mooie foto’s. Hier is veel werk in gestoken en dat straalt er van af.

Een groot minpunt vind ik dat in bijna elk nummer de bekende bridge zit (een ongelooflijk groot dynamisch verschil). Ook erg jammer vind ik de bijschriften bij elk nummer. Die zijn namelijk niet door Caro zelf geschreven. Als je de credits leest merk je dat Vincent Degiorgio het brein is achter Carolien van Leeuwen. Ik krijg hierdoor het gevoel dat ze sterk geleefd wordt en weinig invloed heeft. In een zin: een catchy goede opvolger en heerlijk voor in de zomer.

Tekst: Roeland Heek