Werfkelderconcerten
Met sfeervolle muziek de feestdagen tegemoet
Case Mayfield en Kerst, een combinatie die blijft wringen. Op de vraag wat Case Mayfield – je mag ook Kees Veerman zeggen – met kerstmis heeft komt een duidelijk antwoord: ‘helemaal niks’. Hij haat kerstliedjes en als het aan hem ligt brengt hij de kerstdagen door met zalig nietsdoen. Nou vooruit, z’n nieuwe Playstation 4 inwijden. En heel misschien wat nadenken over zijn nieuwe album. Verschijningsdatum? ‘Ach, we zien wel’ is zijn reactie. Vanavond als voorproefje wel alvast een flink deel van de tien splinternieuwe liedjes die op het komende album een plaats gaan krijgen.
Even terug naar zondagavond 26 mei 2013. Die dag vindt op initiatief van journalist en muziekliefhebber Maarten Dallinga de aftrap plaats van het eerste Werfkelderconcert in De Kargadoor in Utrecht. Drie singer-songwriters bijten de spits af: Mariecke Borger, Emil Landman en Nico Jansen. Het nieuwe podium is nog een beetje wennen, maar smaakt naar meer. ‘Het Werfkelder Concert’ is geboren. Vier keer per jaar akoestische (of semi-versterkte) optredens van talentvolle, eigenzinnige muzikanten in de werfkelder van dit sociaal-culturele activiteitencentrum aan de Oudegracht. Vier keer per jaar een zondagavond die draait om intimiteit en verbondenheid.
Mountaineer
Voor Werfkelderconcert #10 is het voor de vier mannen van Mountaineer even passen en meten op de circa 10m2 podiumruimte die in De Kargadoor beschikbaar is. Marcel Hulst (gitaar, zang), Friso Schmid (keyboard) en Randy Derkhof (lapsteel/electrische gitaar) aan de zijkant; Floor Stevens (percussie) op een eilandje aan de andere kant van het gangpad. Het past precies. Nog even wat doeken over de drum-kit om het geluid wat te dempen en Mountaineer is er helemaal klaar voor. Laat de circa 50 man publiek maar binnenkomen.
Mountaineer speelt helaas een (te) korte set van vijf nummers. Maar wat klinkt het mooi, de heldere stem van Marcel Hulst en de subtiele begeleiding van zijn mede-bandleden. We horen onder meer Kowloon, naar het ommuurde deel van Hong Kong dat in 1990 werd gesloopt. Toevluchtsoord voor maffiosi, prostituees en vluchtelingen uit de Volksrepubliek China; niemandsland dat in 1990 met de grond gelijk werd gemaakt. ‘Een nummer niet over de stad zelf, maar vooral over afscheid nemen’, legt Marcel Hulst uit.
Verder krijgt het publiek onder andere ook het sfeervolle Submarine voorgeschoteld. ‘Als de hele wereld in brand staat, ben je maar op één plek veilig. Onder water.’ Dromerige, poëtische teksten en melancholische nummers afkomstig van het album ‘1974‘ dat op 1 maart 2015 verscheen.
Case Mayfield
Dromerig is niet echt het woord dat past bij de muziek van Case Mayfield. Expressief is meer van toepassing, zowel op zijn teksten als het spel op zijn nieuwe akoestische gitaar. ‘De vorige heeft het opgegeven en was niet meer te repareren. Een gitaar met, volgens de reparateur, heel veel woede in zich’, vertelt Mayfield. Oke, de gitaar is nieuw, maar we zien en horen dezelfde Case Mayfield die we kennen van zijn eerder uitgebrachte albums. Vanavond een mix van oud en nieuw materiaal.
Egomaniac
Voor de pauze nieuwe liedjes die volgens Mayfield variëren van ‘droefgeestig’ tot ‘zeer droefgeestig’. Na de pauze vooral ouder werk met af en toe een uitschieter, zoals het van het uit 2011 daterende album ‘Muchacho‘ afkomstige Schizophrenia dat zelfs de vrolijke kant op dreigt te gaan. Ontroerend mooi is Our Mom van ‘The Many Coloured Beast‘ uit 2012 waarmee het optreden wordt afgesloten.
Maar ook de titelsong van het nog te verschijnen album ‘Egomaniac‘ maakt grote indruk. ‘So God, you egomaniac / Your Kingdom is locked, it’s gates are shut / Let’s tear those pearly gates down / God won’t you come and join the living / and forget about dying, for now’. Niet echt kerstmuziek, maar de nummers van Case Mayfield blijven pareltjes. Nu eens ruw en ongepolijst, dan weer teder en zacht. En altijd recht uit het hart.
Tekst en Foto’s : Herman Sixma
Sfeervolle (kerst) optredens in de Werfkelder van De Kargadoor
Altijd extra gemoedelijk, de sfeer rond kerst in de Werfkelder van De Kargadoor. (Kerst)gebak bij de ingang, kaarsjes en sfeerverlichting rond het kleine podium. En op datzelfde podium twee optredens. Pieter van Vliet (optredend als Port of Call) die muziek ziet als een vorm van zelfreflectie en als middel om met andere mensen in gesprek te komen. En Sofia Dragt, voor wie de natuur een belangrijke inspiratiebron is en bij wie klank en sfeer hoog in het vaandel staan. Alle ingrediënten voor een mooie muziekavond zijn aanwezig. En dat wordt het ook ….
Eerst Port of Call; aanlegplaats in den vreemde voor schepen of (meer figuurlijk) voor reizigers. Is die reiziger Pieter van Vliet? En waar komt die fascinatie voor schepen en scheepstermen in de naam waaronder hij optreedt en in sommige nummers vandaan? Volgens Van Vliet zelf moeten we aan dat ‘Port of Call’ niet te veel betekenis hechten. “Port als naam lag wat moeilijk, dus ik heb er maar ‘Port Of Call’ van gemaakt.” En die fascinatie met water? Misschien toch zijn Katwijkse roots? “Nu ik er over nadenk ….. Het strand, samen met vrienden. Slapen in het zand en opstaan met het geluid van de zee. Het heeft iets magisch om naast zoiets groots wakker te worden. Daarnaast is water iets ongrijpbaars en dat maakt het een fascinerend onderwerp voor liedjes”.
Dienstbaar
Pieter van Vliet is een muzikale duizendpoot. Hij zingt in het Engels, maar als Titiaan ook in het Nederlands. Hij speelt trombone, trompet, mandoline, banjo, ukelele, gitaar en percussie, maar is ook geïnteresseerd in elektronische muziek. Zijn optredens zijn soms in z’n eentje, en soms met bevriende muzikanten. Vanavond treedt hij solo op, met alleen een gitaar en met nummers van zijn in 2012 uitgebrachte album Ten Feet of Wind en het in 2015 te verschijnen album met de werktitel My Body is Like a Sea; It Changes.
Neem bijvoorbeeld Harbor, waarin we de regel terugvinden die Pieter als karakteristiek beschouwt voor zijn werk als Port of Call. “We’re like the body of the Father, like the songs that no-one sings: we’ll whisper, slowly.” Een zin waarin Pieter zijn opgroeien in het gereformeerde Katwijk koppelt aan de gedachte dat zijn liedjes waarschijnlijk weinig gezongen gaan worden en aan een dienstbare houding tegenover het leven. Niet schreeuwen, maar fluisteren ….. Het publiek fluistert niet eens maar luistert ademloos toe. Wat een mooi, subtiel begin van de avond.
Van Oud naar Nieuw
Dan is het de beurt aan Sofia Dragt en Sander Huting, voor wie 2014 een soort oogstjaar was. Het winnen van de Grote Prijs van Nederland eind 2013 betekende in 2014 veel mediabelangstelling, ruim 70 optredens en een debuutalbum I See You dat op 30 oktober 2014 in Paradiso werd gepresenteerd. “Ja, 2014 was hectisch voor ons”, vertelt Sofia. “Na die eerste buzz, wilden we vooral doorpakken en dat is met al onze optredens en het album uitstekend gelukt.” Haar mooiste ervaring het afgelopen jaar? “Ons optreden op een festival in Marokko voor zo’n 2000 mensen, fascinerend.”
Wat is er dan mooier om zo’n oogstjaar (bijna) af te sluiten met een intiem, semi-akoestisch concert in De Kargadoor. Een optreden dat als subtitel ‘van oud naar nieuw’ zou kunnen dragen. Voor de pauze spelen Sofia en Sander ‘ouder’ werk, waaronder mooie verstilde versies van bijvoorbeeld Under The Stones en Sing Each Other To Sleep. Na de pauze is het tijd voor zes nieuwe nummers; nummers die Dragt nog nooit eerder voor publiek heeft gespeeld en bedoeld zijn voor een in 2015 te verschijnen EP. “Erg leuk om deze nieuwe nummers in hun meest kale vorm uit te kunnen testen en de reactie van het publiek te horen. Maar daarnaast ook vreselijk spannend.”
De liefhebbers van de muziek van Sofia Dragt (en dat worden er steeds meer) kunnen gerust zijn. De sfeer blijft hetzelfde, de stem blijft prachtig, net als het samenspel tussen piano en (bij dit specifieke optreden) gitaar. Dat wordt ongetwijfeld een goed begin van 2015 voor Sofia Dragt en haar band.
Tekst en foto’s: Herman Sixma
Werfkelderconcert # 5 in De Kargadoor, Utrecht
Met verwijzing naar die bekende reclamespot over energie: het gaat hard met Emil Landman, heel hard!! In 2012 afgestudeerd aan de Herman Brood Academie (HBA), een eerste EP A Bargain Between Beggars in 2013, op tournee met Mr. Mississippi en (binnenkort) Blaudzun, te gast bij Giel, VPRO’s 3 voor 12 en De Wereld Draait Door, benoemd tot 3FM Serious Talent, een optreden op Eurosonic Noorderslag begin 2015. En tussendoor op 3 oktober j.l. de presentatie van zijn nieuwe album: Colours And Their Things. Nu, ruim 3 weken later, staan Emil en zijn band in De Kargadoor/Utrecht voor een semi-akoestisch optreden. En LiveStreamMagazine was erbij ….
Voordat Emil Landman het kleine Kargadoor podium betreedt is het aan twee andere (ex) HBA-studenten om de avond te openen. From Nora; normaliter een band van 5 personen met Anique Toebak als frontvrouw, maar voor deze gelegenheid optredend als duo: Anique op zang en piano en David Westmeijer op zang en gitaar.
Denk aan ruisende bossen en kabbelende beekjes, denk aan tweestemmig gezongen breekbare liedjes, denk aan bijvoorbeeld The Corrs of The Staves. Van deze laatste groep vertolken zij het hitje Mexico. Op dit moment werkt de groep hard aan het afmixen van een (eerste) EP. Verschijndatum: voorjaar 2015.
Dan is het de beurt aan Emil Landman. Samen met zijn twee mede-bandleden, Michael Byrnes op bas en Paul Scheenstra op drums, vertelt Emil met zijn liedjes verhalen. Verhalen bijvoorbeeld beleefd en opgetekend tijdens zijn reizen door de Verenigde Staten, zoals in het op single uitgebrachte Goodnight, New Orleans. Verhalen van verloren liefdes en eenzame avonden, wellicht het meest treffend verwoord in het verstilde Hole As A Heart. Beide nummers maken deel uit van de set die Emil Landman vanavond in het kader van een werfkelderconcert speelt voor een ademloos luisterend publiek in een bijna uitverkochte Kargadoor.
Natuurlijk staat in de set van Emil Landman het onlangs uitgebracht album Colours And Their Things centraal. “Daarbij staan de ‘colours’ voor de kleurschakeringen die het album heeft en verwijzen ‘the other things’ naar de verschillende verhalen die zich met die kleuren mengen.”, zo legt Emil Landman uit.
Naast de reeds genoemde nummers horen we prachtige uitvoeringen van All That’s In Front waarmee de set begint, het nummer Leaves dat in twee verschillende versies is terug te vinden op zowel de EP als de CD en With You.
Maar ook de debuut EP Bargain Between Beggars wordt niet vergeten. Lately en het titelnummer Bargain Between Beggars passen wat dat betreft uitstekend in de sfeer die Emil Landman weet te creëren. Kortom, dit 5e Werfkelderconcert was een avond voor liefhebbers van mooie luisterliedjes.
En de tandem die prominent aanwezig is in de videoclip bij Goodnight, New Orleans? Op die tandem traint Emil op dit moment, samen met Michael en Paul, voor een fietstrip naar Rome. Meer reizen, meer verhalen, meer ongetwijfeld prachtige songs.
Tekst en foto’s: Herman Sixma